Geen vers brood na de Tweede Wereldoorlog

Bij tijden van oorlog hoort helaas ook een rantsoen. De overheid legt het volk restricties op wat eten betreft, want de kans op voedselschaarste is groot. Zo kon je in het Verenigd Koninkrijk na de Tweede Wereldoorlog bijvoorbeeld wel brood eten... als het maar niet vers gebakken was.

De regel kwam er dus pas na de oorlog, omdat er toen risico was op een tekort wat brood betrof. De overheid wou dus dat het volk wat minder brood zou gaan eten. Een limiet, bijvoorbeeld één brood per gezin per week, kwam er niet. Wel dus deze gekke regel: het volk mocht alleen oud brood kopen.

Waarom? De slimme koppen bij de overheid wisten natuurlijk hoe heerlijk versgebakken brood is. Hoe verser het brood, hoe groter de kans dat je er veel meer van gaat eten. Daar komt ook nog eens bij dat versgebakken brood moeilijker te snijden is, waardoor je van vers brood vaak dikkere boterhammen snijdt. Bakkers kregen dus de opdracht om hun versgebakken brood een dagje te laten liggen: pas de dag na het bakken mocht het verkocht worden.

Dat broodrantsoen heeft trouwens ook nu nog gevolgen. Zo heerst er in het Verenigd Koninkrijk nog steeds de mythe dat je buikpijn zou krijgen als je te veel vers brood eet. Waarschijnlijk is dat het leugentje om bestwil dat ouders hun kinderen vertelden tijdens de naoorlogse periode.